هزاران درود از جهان آفرین

سوی روضهٔ سید المرسلین

ز بهر شبیخون و از بهر کین

تو گفتی که بر رسته اند از زمین

یکی حی بد برسه منزل زمین

مقام هزبران پرخاش و کین

چنان بگسلمشان ز روی زمین

که بر من کنند اختران آفرین

بگشت این بر آن تیز و آن هم برین

گه این حمله بر دو گه آن جست کین

چو بسیار گشت این بر آن آن برین

همام دل آور در آمد بکین

بزد نیزه و خود را از زمین

برآورد آن دخت نسرین سرین

نباید کی سازند بر ما کمین

بسازند رزم و بجویند کین

میان مصاف اندر آن خشم و کین

به بالا برآورد و زد بر زمین

از آن هر دو سر خون چکان بر زمین

ملک گفت ایا در خورآفرین

ابا شادی و خرمی هم قرین

برفتند با وی سه منزل زمین

خداوند مزدت دهاد اندرین

که رفت آن گران مایه گل در زمین

و گر استوارم نداری برین

سر گور بگشای و نیکو ببین

همی رفت ازو خون چکان بر زمین

شده پر ز خونش نمد زین و زین

کنیزک بگفتا چو بیند چنین

چه گوید که چون اوفتادست این

کنیزکش را داد فرمان که هین

برو سوی آن مرد اندوهگین

بگفت این و بنهاد سر بر زمین

به سجده به پیش جهان‌آفرین

به گلشاه بر ورقهٔ بآفرین

همی گفت ای دوست سیرم ببین

به ورقه بگفت: ای بخود دوربین

مرا درد و غم کرد جانم حزین.

بدین حال رفتی دو منزل زمین

دل اندر کف عشق آن حور عین