بسازم یکی دام چوبینه را

بچاره فراز آورم کینه را

هم ایزد گشسپ و یلان سینه را

بپرسید و خراد برزینه را

چو از دور بیند یلان سینه را

بر آشوبد و نو کند کینه را

که چون بینی این کار چوبینه را

بمردی به کار آورد کینه را

بده جزیت‌، از ما ببَر کینه را

قلم در مکش رسم دیرینه را

بپرداخت آن گنج دیرینه را

وزو داد مرهم بسی سینه را

به بر درگرفت آن سمن سینه را

ز دَر مُهر برداشت گنجینه را

درم دادن آتش کُشد کینه را

نشانَد ز دل خشم دیرینه را

توانی که روشن کنی سینه را

در او آری آیین آیینه را

فراموش کن رسم دیرینه را

مگو باز احوال پیشینه را

چنان زن که آتش زند سینه را

ز سر نو کند داغ دیرینه را

شبی در تواریخ کردم نگاه

شعار بزرگان پیشینه را

درم را بدانگونه افشانده اند

که در پیش مرغان کسی چینه را

ولیکن بزرگان این عصر ما

[...]

تهی کن ز راز‌، درون سینه را

بگو حال شاهان دیرینه را

فشاندم غبار غم دینه را

نشان یافتم یار دیرینه را

بمن ده، که صافی کنم سینه را

برون آرم از زنگ آیینه را

بگویم به شه درد دیرینه را

ز اندوه سازم تهی سینه را

چو دانست اوضاع دوشینه را

بینباشت زین داستان سینه را