که این گونه آرام شاهی بدوست

خرد در سر نامداران نکوست

هر آنکس که بر وی بدرید پوست

مرا باشد او یار و داماد و دوست

یکی ژنده پیلست گویی به پوست

همه بیشه بالا و پهنای اوست

مرا گفتن و کار بر دست اوست

سخن گفتن نیک هرجا نکوست

دگر آنک بر گرگ بدرید پوست

همه روم یکسر پرآواز اوست

که دشمن که دانا بود به ز دوست

ابا دشمن و دوست دانش نکوست

تو گفتی همه دشت بالای اوست

روانش همی در نگنجد به پوست

نه اندر جهان نامداری نوست

بزرگست و با عهد کیخسروست

چنین گفت کین نامور پهلوست

سرافراز با جامهٔ خسروست

نهان من و جان من پیش اوست

اگر گنج و تاجست و گر مغز و پوست

اگر ساو و باژم فرستد نکوست

کسی را ندرد بدین جنگ پوست

به طینوش گفت این نه گفتار اوست

بران درگه او را فرستاد دوست

بکشت و ز سرشان برآهخت پوست

بدان جادوی داده دل مرد دوست

تو گر باهشی مشمر او را به دوست

کجا دست یابد بدردت پوست

چو آشوب و آرام گیتی به دوست

بباید کشیدن سراپاش پوست

که بهرام فرزند او همچو اوست

از آب پدر یافت او مغز و پوست

بدو گفت ایدر نه جای نکوست

همانا ترا شیر مرغ آرزوست

زمین پر ز آگنده دینار اوست

که مه مغز بادش بتن‌بر مه پوست

زن کم‌سخن گفت آری نکوست

هم آغاز هر کار و فرجام ازوست

به من ده ورا و آنکه در دین اوست

مبادا یکی را به تن مغز و پوست