وگرنه بفرمود تا گردنم

زنند و به آتش بسوزد تنم

که با خاک چون جفت گردد تنم

نگیرد ستمدیده‌ای دامنم

سرافراز گردد مگر دشمنم

فرستاده را سر ز تن برکنم

از این داد و بیداد در گردنم

به فرجام روزی بپیچد تنم

نباید که جان باشد اندر تنم

اگر بیم و امید از و برکنم

نخواهم که جان باشد اندر تنم

وگر چشم برتاج شاه افگنم

نه من اورمزدم و گر بهمنم

ز خاکست وز باد و آتش تنم

بدو گفت بهرام جنگی منم

که بیخ کیان را زبن برکنم

بدارم تو را همچوجان و تنم

بکوشم که پیمان تو نشکنم

بدو گردیه گفت اینک منم

که بر شیر درنده اسپ افگنم

که تیمار بردی ز نازک تنم

کجا آهنین بود پیراهنم

به پیش سپاهش به راه افگنم

همه لشکرش را بهم بر زنم

چو آزرمها بر زمین برزنم

همی بیخ ساسان زبن برکنم

ببستر برآید زتیره تنم

وگر خسته ازخنجر دشمنم

نخستین جگرخسته از وی منم

که پر درد ازویست جان و تنم

دلاور بدو گفت من بیژنم

برزم اندرون پیل و رویین‌تنم

که نامرد خواند مرا دشمنم

ز ناخسته بردار کرده تنم

دریغا که شادان شود دشمنم

چو بینند بر دار روشن تنم

شوم گر ببینمش بی بیژنم

همانگه سرش را ز تن بر کنم

که آرد نشانی ز نستیهنم

وگرنه دو دیده ز سر برکنم