بدان تا من از کشورم زر وگنج

فراز آورم شادمان یا به رنج

همان به که اندر سرای سپنج

شود شادمان مرد از درد و رنج

گهی شادکامی دهد گاه رنج

بود شادی و رنج هر دو سپنج

ز گیتی بسی دیده سختی و رنج

ز بهر بزرگی و مردی و گنج

ببخشمت هرگونه بسیار گنج

نمانم که آرد کسی بر تو رنج

چه تن را همی داشت باید به رنج

به دانش بباید بیندوخت گنج

به پارنج خویش این گرانمایه گنج

ستان آنکه بردی فراوان ز رنج

که گیتی سپنج است و پر درد و رنج

نباشد کسی شادمان در سپنج

برآسودگی شاهی و کام و گنج

از آن پس که بسیار بردیم رنج

سخن هر چه گویی به دانش بسنج

بدان تا ز گفتار نایی به رنج

بسی گوهر و سیم و دیبا و گنج

کجا گرد کردند دیوان به رنج

بیابند از این کوه دینار و گنج

شوند از کشیدن سراسر به رنج

که گیتی فسونست و پر درد و رنج

به یکسان نماند سرای سپنج

اگر چند بسیار دیدند رنج

به هر بهر زان خرمی بود گنج

ابا این چنین ناتوانی و رنج

مرا خوش نیاید سرای سپنج

هزار و دو صد بود هفتاد و پنج

که آمد به دست این گران مایه گنج

گر از دهر،محنت بیابی و رنج

مشو هیچ غمگین زکار سپنج

اگر غم ببینی به دنیا،مرنج

که ما راست دایم نگهبان گنج