چو دم زد فتد روشنی در هوا

بدان روشنایی کند شب چرا

ندارد ز بن دادگر پادشا

کسی بی گنه را به زندان روا

مرا بی وفا خواند آن بی وفا

که هرگز نگوید سخن بی جفا

ز من چون رسد بی وفائی بدوست

که دشمن نبیند ز من جز وفا

ندانم صواب از خطا زین قبل

[...]

چو خواهی که یابی ز هر بد رها

سر اندر نیاری به دام بلا

ز زنجیر و قلابه سنگ ها

همه در میانش بشد طوطیا

چنین داد پاسخ که توران سپاه

گزینند هم اندرین شاه را

یک امروز و فردا هم اینجا بیا

تو مهمان مایی و ما کدخدا

بگویید کین پهلوان شما

یکی بود من کردم آن را دوتا

گروهی پذیره فرستاد شاه

فرستاده چون شد هم از گرد را

ترا یک خدا هست ما صدخدا

همان پاک و پاکیزه ماند به جا

به قدرت برآورد فرش و سما

شب و روز و خورشید فرمانروا

به پای خود اندر دم اژدها

خردمند رفتن ندارد روا

چنین گفت روشن دل رهنما

که گر نام جویی مترس از بلا

ببود آن شب اندر بر دلربا

چو خورشید تابان برآمد ز جا

چو تنگ اندر آمد سوی اژدها

سیه مار تند اندر آمد ز جای

بیامد پس پشت نر اژدها

نهاد از بر چرخ دام بلا

نیندیشد از شیر و نر اژدها

نترسد ز سختی و روز بلا

دو شیر و دو گرگست و یک اژدها

که گیتی از ایشان شود پربلا

چه شیر و چه گرگ و چه نر اژدها

کز ایشان زمین و زمان در بلا

نرفتست و هرگز نیارد روا

همیدون شدن در دم اژدها