خنک آن که جانش از گنه هست پاک

بماند بهشی چو خیزد ز خاک

فلک و آتش و اختر تابناک

همه در هوااند استاده پاک

چو خانه کهن گشت و ریزنده پاک

همیدون دگر باره شد تیره خاک

خورد رستنی از زمین آب و خاک

کند همچو خود هر چه را خورد پاک

کنون خواهم از تو که با رای پاک

چو رخ برنهی در نیایش به خاک

بیامد کس ِ شاه برداشت پاک

برون کرد دندانش و زد مغز چاک

پراکنده سیماب در هر مغاک

چه در بوته بگداخته سیم پاک

خورند این بر و برگ پاشیده پاک

نمانند بر جای جز سنگ و خاک

شب از رشک زد قیرگون جامه چاک

ز بر عقد پیرایه بگسست پاک

پدید آمد ایوانی از جزع پاک

چو چرخ شب از گوهر تابناک

من آن دادمت کآید از جان پاک

تو آنم دهی کآید از سنگ و خاک

ز سوز برادرش دل گشته چاک

سیه جامه بر تنش پر خون و خاک

مکن تیره شب آتش تابناک

وگر چاره نبود فکن در مغاک

به گردون همی برفشاندند خاک

به نعره دل سنگ کردند چاک

که سوگند بودش به یزدان پاک

که آنجا به خونشان کند گِل ز خاک

ازین زشت پتیاره چندین چه باک

همین دم ز کوهش کشم در مغاک

به غارت همه شهر کردند پاک

به شمشیر کردند خلق‌اش هلاک

شبی بد ز مهتاب چون روز پاک

ز صد میل پیدا بلند از مغاک

همه دل خدنگ و همه مغز خاک

همه کام خون و همه جامه پاک

سپه نیز ترسنده گشتند پاک

ز خون همچو شنگرف شد روی خاک