بماناد جان تو با آن من

فدای تو بادا تن و جان من

در آید به هر سال در خان من

بسوزد بسی مرز و ایوان من

شود روشن از رویتان خان من

دو روزی بباشید مهمان من

تو دانی که هست این زمین آن من

رسیده به من از نیکان من

کند روشن از روی خود جان من

شود شاه یک روز مهمان من

یک امشب بیا سوی ایران من

بباش امشبی شاد مهمان من

اگر شهریار این غم از جان من

کند دور و یازد به درمان من

جهان روشن از تاج رخشان من

جهانی همه زیر فرمان من

وزان پس چنین گفت کای جان من

دل و چشم گریان و جانان من

یکی رنجه باشید تا خان من

بیایید یک روز مهمان من

توانی نگهداشت سامان من

نیایی به ناورد شیران من

پذیرد شهنشاه مهمان من

به فَرّش بیاراید این خان من

اگر ترسی از پیچ دوران من

مپیچان سر از خط فرمان من

تهی نیست از ترهٔ خوان من

ز ناتندرستی‌ست افغان من

گواه است بر درد پنهان من

دل و چشم بریان و گریان من

کنارم غدیری شود هر صباح

ز چشمان سیلاب باران من

به جانت که مردم ز هجران تو

[...]

چه درمان که در دست درمان من

توئی جان و هم مرهم جان من

فدای تو بادا همه جان من

هم آشکار تو پنهان من

که خیره به دام آمد این جان من

درین درد گم گشت درمان من

اگر تو بیائی به مهمان من

شوی شاد یک هفته از خوان من

بپرسید کای مونس جان من

منور به تو قصر و ایوان من