کفن حله شد کرم بهرامه را

کز ابریشم جان کند جامه را

بدو داد پس نامور نامه را

پیام جهانجوی خودکامه را

چو الیاس بر خواند آن نامه را

به زهر آب در زد سر خامه را

بماند از پی پاسخ نامه را

بکشت آتش مرد بدکامه را

بروبر بخواندند پس نامه را

چو پیغام آن شاه خودکامه را

نویسنده بنهاد پس خامه را

چو اندر نوشت آن کیی نامه را

بر آن سان که برخوانده‌ای نامه را

تو دانی شهنشاه خودکامه را

چو برخوانم این پاسخ نامه را

ببینم دل مرد خود کامه را

وزان پس چو برخواند آن نامه را

سخنهای خاقان خود کامه را

زن چاره گر بستد آن نامه را

شنید آن سخنهای خود کامه را

بگسترد روز نو آن جامه را

ز شادی جداکرد خودکامه را

ولیکن من از بهر خود کامه را

که برخواند آن پهلوی نامه را

به نام تو زان کردم این نامه را

که زرین کند نقش تو خامه را

کفن حله شد کرم بادامه را

که ابریشم از جان تند جامه را

چو پرداخت زین درج درخامه را

پذیرفت شاه آن خرد نامه را

به دود سیه درکشد خامه را

نویسد سوی مادرش نامه را

چو مادر فرو خواند غم نامه را

سیه کرد هم جام و هم جامه را

طرازی دهد هر کس این جامه را

به رنگی دگر برزند خامه را

نهادی اساس این ادب نامه را

طرازی دگر دادی این جامه را

به مرگ که کردی سیه جامه را

که چون خامه کردی سیه نامه را