بدو گفت فرهنگ کای پرگزاف

ز مردان نه نیکوست آئین لاف

نشستند فیلان بخون تا به ناف

پراز لاله شد دامن کوه قاف

ز بس خون در آن عرصه گاه مصاف

نشستند فیلان به خون تا به ناف

پهن سینه و ریش تاپیش ناف

بیامد بر آن دو یل در مصاف

بدست دو یل تیغ تارک شکاف

نمایان چه برق از سر کوه قاف

سر گرز گردان شده سر شکاف

شده حفده ی تیر پولادباف

وز آن جا بباید گذشتن به قاف

نهاد جهان را مبین از گزاف

پدید آمد از سوی چپ کوه قاف

کشیده ست با چرخ گفتی مصاف

ز دریاش روزی و از کوه قاف

نهادِ جهان نیست، شاها، گزاف

شتابان دویدند بر کوه قاف

چو بر شاخ گل بچّه ی زندواف

پدید آید این داستان در مصاف

که با کیست مردی و با کیست لاف

بسی در شگفتی نمودن طواف

عنان سخن را کشد در گزاف

سنان سرخشت خفتان شکاف

برون رفت از فلکه پشت و ناف

دگر زنگیی رفت سوی مصاف

زبان برگشاده به مشتی گزاف

سکندر بدو گفت چندین ملاف

مران بیهده پیش مردان گزاف

سکندر نه گر خود بود کوه قاف

که باشد که من باشمش هم‌مصاف‌‌؟

سپاهی به‌هم کرد چون کوه قاف

همه سنگ فرسای و آهن شکاف

رسیدند لشگر به جای مصاف

دو پرگار بستند چون کوه قاف

چو فردا علم برکشد در مصاف

خورد شربت تیغ پهلو شکاف

ز بس بانگ شیپور زهره شکاف

بدرید زهره بپیچید ناف