سپهبد بدو گفت آری رواست

ز من گر هنر چند خواهی سزاست

همان گه یکی گرد تیره بخاست

که گفتی زمین گشت با کوه راست

سنان را همانگه برو کرد راست

خروش از سوار دلاور بخاست

نگه کرد تا جای خسرو کجاست

به پیش سپه دیدش از دست راست

ببینم نکورو که تن  مرگ راست

نترسد ز مرگ آن که او نام خواست

سنان بر تن پهلوان کرد راست

خروشان تو گفتی یکی اژدهاست

اگر سوی ما شب گذاری رواست

که داننده راز هرکس خداست

چو کار تو ناید به کام تو راست

بر آن رو که فرمان و امر خداست

به دل گوید آن چیز کان مرد راست

چرا من ندارم ورا ناسزاست

نه مرغست گفتند نر اژدهاست

نه شیر است و نه پیل کوه بلاست

شه قیروان زود بر پای خاست

ستودش فراوان چنان چون سزاست

مقام بداندیش نر اژدهاست

که گیتی سراسر ازو در بلاست

به ما بر از این گونه رنج و بلاست

هر آن کس که بخشایش آرد رواست

بدان ره که داری برو کت هواست

تو برگیر کوپال فرمان تو راست

هر آن کس که این خط بخواند رواست

بداند که دنیا مقام فناست

بدین گونه پیش و پس و چپ و راست

همی تاخت هر جا بدان سان که خواست

کجا بر پری سر به سر پادشاست

ز برج بره تا به ماهی وراست

از آن کوه ناگه خروشی بخاست

برافروخت آتش ابر دست راست

که او بر پری سر به سر پادشاست

سپهدار و با داد و فرمانرواست

که بر ما تو را کام فرمانرواست

مراد تو یکسر همه کام ماست