ز جور فلک بی کس و یار شد

در آن دشت بی یار و انصار شد

چو بر نار نازید او نار شد

به نیران سوزان سزاوار شد

چو پور زیاد آگه ازکار شد

دلش پر زاندوه تیمار شد

چو لختی برفتند شب تار شد

ز هر دیده مه ناپدیدار شد

چو یک لخت بگذشت بیدار شد

روان آب چشمش به رخسار شد

چو آن راز جو آگه از کار شد

دل روشنش جای تیمار شد

زمانی چنین گرم پیکار شد

بسی کشت و آخر گرفتار شد

سراپا همه محو دیدار شد

خوشا آنکه زینگونه هشیار شد

چو شه رفت آن مرد بیدار شد

ز ابر دو بیننده خونبار شد

دیوکلس پس از وی سپهدار شد

سوی روم از دشت پیکار شد

کسی عافیت را سزاوار شد

که از میر و سالا بیزار شد

ز مرگ پدر چون خبردار شد

از این درد آشفت وبس زارشد

بخوابید و دیگر نه بیدار شد

نه ماد و نه لیدی وراکار شد

سراسیمه از خواب بیدار شد

پریشان و افسرده و زار شد

هر اسان و لرزنده بیدار شد

مغان را شتابان طلبکار شد

چه خوابی که دیگر نه بیدار شد

نه ماد و نه لیدی طلبکار شد

چو از قتل کورش خبردار شد

بزد بر سر خویش و بس زار شد

چو آن ظالم از خواب بیدار شد

زکار بد خویش بیزار شد

همه راهها صاف و هموار شد

دگر باره ارابه در کار شد

چو سردار از خواب بیدار شد

بخواند و بنزدش پرستار شد