حرف بگذاشته چو دل سخنش

پوست بفگنده همچو مار تنش

مصطفی از برای جان و تنش

نه ز بهر کلاه و پیرهنش

حرز خواجه پس از فراق تنش

وصل حق بود جملهٔ سخنش

چندگویی ز چرخ و مکر و فنش

به خدای از کری کند سخنش

کند املا برای جان و تنش

لعبت دیده نسخت سخنش

جان پاکش سرشته با سخنش

بندهٔ نو زمانهٔ کهنش

سخنش سر برهنه همچو تنش

معنیش کون دریده همچو زنش

همچو آب روان بود سخنش

سر نپیچد کسی ز کن مکنش

هر نگاری که زر بوَد بدنش

لاجوردی رَزَند پیرهنش

چون سهیل از دیار خویشتنش

تخت زد در ولایتِ یمنش

از قبا و کلاه و پیرهنش

پای تا سر سیاه بود تنش

وان شدن چون محیط موج زنش

عاقبت ماندن آب در دهنش

تنگی پسته شکرشکنش

بوسه را راه بسته بر دهنش

آمد و خفت و آرمید تنش

مُهر حق‌السکوت بر دهنش

عقل‌ها، مایه برده از سخنش

روح تازه ز علم من لدنش

حکمت و علم زاید از دهنش

دایماً عشق حق بود وطنش

عقل کل نکته یی ست از سخنش

نفس گل میوهبی ست از چمنش

مرد صحبت کسی‌ست کز سخنش

ذوق دل‌ها بود ز انجمنش

باغ بشکفت و سوری و سمنش

تازه گشت ارغوان و نسترنش

صفت باغ می کند بلبل

شاخ در شاخ می رود سخنش

یوسف گل رسید و شد روشن

[...]

سر که دادند و آب خواست تنش

تا به برهان قوی شود سخنش