ماده هیلا و نام نر غیلا‌ست

کارشان کردن بدی و بلا‌ست

لب لعلت، که روح بخش دل است

برگ گل از لطافتش خجل است

شرع فرع است و مصطفی اصل است

مصطفی جد و شرع چون نسل است

آن دلی کو برون آب و گل است

از تو پنهان مثال نور دل است

عقل مردان حق که عقل کل است

عقل ها خار و عقلشان چو گل است

علم ایشان علاج جان ودل است

علم طب در دوای آب و گل است

غیر دریا به نزد ایشان لاست

بحر لاشان مقدم در الاست

صورتش حادث است کز وحَل است

نور پاکش قدیم از ازل است

جسم من خار و عشق من چوگل است

شهر عشقم من و جهان چو پل است

مجلس او ورای عرش و خلاست

هیچ آنجا نه زیر و نی بالاست

پس تو دل راست کن که اصل دل است

گرچه اندر میان آب و گل است

دست شیخ ارچه از فتوح ملاست

بر تن بی‌ثبات دست بلاست

استوا را حقیقت استیلاست

عرش تعظیم ذات عز و علاست

از اصول آنچه کشف و ذوق دل است

برخلاف طریق معتزل است

نور ایشان فروغ عقل ودل است

شمع دل زان جناب مشتعل است

نقش علمی که زادۀ ازل است

تا ابد روح صورت عمل است

مرکز روح عالم اعلاست

و آن منزّه ز شیب وز بالاست

بی تناهی و حصر و بی محل است

زانکه نور خدای لم یزل است

جهد مل کن که باز عهد گل است

عهد گل را قرینه جهد مل است

سایه بر هر خسی کی اندازد

سنبل تو که سایه بان گل است

جان صدپاره ام کند به تو میل

[...]

آن یکی گفت شاه بی بدل است

ذات و فعلش منزه از علل است