بلبل گلستان «‌ما اوحی‌»

شمسهٔ چرخ «‌الذی اسری»

خردم دوش اندرین معنی

نکته‌ای چند نغز کرد املی

رخت بیرون فکن از این ماوی

خیمه زن در فضای آن صحرا

ای فریدون خطهٔ اعلی

بی نصیب از تو دیدهٔ اعمی

انبیا عاجزند از این معنی

تو چرا هرزه می‌کنی دعوی

صُنع او عدل و حکمتست و جلی

ملک او قهر و عزتست و خفی

جز پی زاد راه عالم حی

زور لاخیر دان و زر لاشیئ

گفت مرد خرد در این معنی

که سخنهای اوست چون فتوی

برمدار از مقام هستی پی

سر هم آنجا بنه که خوردی می

بس کن از فال و زجر وز تعبیر

در گذر زین که کرده‌ای

در چنین حضرت ار ز من شنوی

چون همه شد یکی مجوی دویی

بار منّت نهی همی بر وی

که منم دوستدار عزّ علی

پیش رفتن به رغبت از دنیی

شود آماده نزدشان عقبی

به بصر بید بین به دل طوبی

به زبان حرف خوان به دل معنی

گفت سبحانش الذی اسری

شده زانجا به مقصدِ اقصی

بنموده بدو عیان مولی

آیة‌الصغری و آیة‌الکبری

چرخ تا شد جدا ز گوهر او

هست از آنگاه باز گوهر جوی

یک سخن زو و عالمی معنی

یک نظر زو و یک جهان تقوی

چمنی با کمال بی‌شرکی

شجری پر ز برگ بی‌برگی

مرشد طبع سوی عقل از می

داعی عقل سوی رشد از غی