ای علایی ببین و نیک ببین

که زمانه ستمگریست عظیم

گه ز چوبی کند دمنده شنکج

گه ز گوساله‌ای خدای کریم

هر کرا فضل نیست نیم پشیز

[...]

خاک او عنبر آب او تسنیم

محنتش عافیت سموم، نسیم

عاشقانی چو آدم و چو کلیم

چون حبیب و مسیح و ابراهیم

تا مجرد نشد زفعل ذمیم

حق خطابش نکرد «قلب سلیم»

کو زپیغمبران مسیح و کلیم‌؟

آدم و شیث و نوح و ابراهیم‌؟

تو رسانی همی به هفت اقلیم

از هزاران هزار گونه نعیم

گفت شکلیست سهمناک عظیم

پهن و صعب و فراخ همچو گلیم

تا ورا گفت راد مرد حکیم

اینت بیچاره اینت قلب سلیم

خواه اومید گیر و خواهی بیم

هیچ بر هرزه نافرید حکیم

سفله دارد ز بهر روزی بیم

نخورد دیگ گرده حکیم

چو تو فارغ شدی ز نفس لئیم

برسیدی به خلد و ناز و نعیم

گوهر است این متاع یا زر و سیم

پیش مهتر چه می‌کنی تسلیم

گفت با زاهد آن ستوده حکیم

نفس افعالِ بد کند تعلیم

تو لئیم آمدی نماز کریم

تو حدیث آمدی نماز قدیم

غسل ناکرده از صفات ذمیم

نپذیرد نماز ربّ عظیم

زانکشان تا امید نبوَد و بیم

جانشان تن خورد چو شمع مقیم

از پی جیم جهل و عقل سقیم

دلِ تو تنگ شد چو حلقهٔ میم

آتشی را همی کند تسلیم

داغ نمرود و باغ ابراهیم

تا بیابی تو دُرج دُرّ یتیم

تا بدانی تو زرِّ ناب ز سیم

این یکی سحر آن دگر تنجیم

این یکی در امید وان در بیم