ای به سر برده خیره عمر طویل

همه بر قال قال و گفتن قیل

خبر آری که این روایت کرد

جعفر از سعد و سعد از اسمعیل

که پسر بود دو مر آدم را

[...]

جای تحسین چو دست مرگ از این

کرد سوی سقر همی تحویل

دهنش گنده بود و رویش زشت

چشم و بینی ببست عزرائیل

بوالفضایل که سیدیست اصیل

زهره شیر دارد و تن پیل

چون نهد دست زور میل به میل

نهد انگشت بر میانه کیل

ای به ذات تو ملک گشته جلیل

وی به نام تو زنده نام خلیل

از بیان تو طبع فضل فرح «فره »

وز بنان تو چشم جود کحیل

پیش حلم تو آب نرم درشت

[...]

تاکه دیوت بود به راه دلیل

نکند با تو همرهی جبریل

آنچنان زی درو که وقت رحیل

بیش باشد به رفتنت تعجیل

پیش هر ناکس و خسیس و بخیل

از پی نان مباش خوار و ذلیل

هست در وصف او به وقت دلیل

نطق تشبیه و خامشی تعطیل

مردمان را ز بهر دیدن پیل

آرزو خاست زانچنان تهویل

تا بدانند شکل و هیآت پیل

هریکی تازیان در آن تعجیل

حاجت آنرا بُوَد سوی زنبیل

کش نباشد زمین کثیر و قلیل

مئزر و سطل و آلت تغسیل

همه بر خادمان کنند دلیل

زو پذیرفتم این متاع قلیل

زانکه دستش رسید نیست بخیل

نیست آنجا تغیّر و تبدیل

نشود نیک بد به هیچ سبیل

نیست بر حکم قاطعش تبدیل

نیست بر امر جامعش تحویل

در چنان حال با نهیب خلیل

از سرِ اعتماد و حفظ وکیل

تاج بر سر نهاده میکائیل

غاشیه بر کتف نهاده خلیل

نشنیده ز مصطفی تأویل

گشته مکشوف بر دلش تنزیل

نفس نفسش کشندهٔ تنزیل

جان جانش چشندهٔ تاویل