کاروان شهید رفت از پیش

وآن ما رفته گیر و می‌اندیش

از شمار دو چشم یک تن کم

وز شمار خرد هزاران بیش

توشهٔ جان خویش ازو بربای

[...]

که بود جاهش از دگر کس بیش

داردش شه عزیز و خاصه خویش

گرچه او را به سالها زین پیش

هوسی کرده بود در سر خویش

سیمکی کهنه بنهد اندر پیش

شرم نایدش زآن دو گیسوی خویش

کوش تا آن نفس‌که آید پیش

نشود از تو فوت ای درویش

همگان بی خبر زمبدع خویش

واگهی نه که چیستشان در پیش

در خموشی نبوده لهو اندیش

گاه گفتن نبوده لغو پریش

خلق را داده از حکیمی خویش

هرکرا بیش حاجت، آلت بیش

چون گرفتی ز عدل توشهٔ خویش

مرکب تو بود دو منزل پیش

درمی صدقه از کف درویش

از هزار توانگر آمد بیش

اندرین ره ز داد و دانش خویش

بار ساز و ز هیچ پل مندیش

گر نیایی بخواندت سوی خویش

به تلطّف بهشت آرد پیش

اندرین ره ز داد و دانش خویش

ره رو و رهبری کن و مندیش

نام او بردی از جهان مندیش

حور دندان کنان خود آید پیش

تیر باریک فهم دوراندیش

با قمر بر درت شده درویش

چون محمّد بگفتی ای درویش

شو به نزدیک عقل دوراندیش

شوقش آورده سوی مهتر خویش

طرقوا طرقوا کنان در پیش

زود عمار یاسر آمد پیش

که فدا کرد خواهم این سرِ خویش

گفت ویحک به قتلِ قاتل خویش

کس نکردست سعی روبندیش

غم خود خور ز دیگران مندیش

توبرهٔ خویشتن بنه در پیش