که خدای تو و نبی تو کیست

زان همه دین که بود دین تو چیست

دیده عمری به روی تو خوش زیست

این چنین زلف تو مشوش چیست

چون ز من دور می توانی زیست

نزد من هر دم آمدن پی چیست

هیچ دانی که این چه جلوه گریست

آینه چیست و اندر آینه کیست

جلوه گاه جمالشان دنیی ست

جای وزر و وبالشان عقبی ست

یا رب این ژنده گفت کسوت کیست

که درین راه جز به فاقه نزیست

شیخ گفت که این حد من نیست

کین کنیزک ز من به این اولیست

پیر مسکین چو آن طرف نگریست

تا ببیند که در برابر کیست

با تو گویم که زی ایشان چیست

گر توانی به زی ایشان زیست

کهنه پیری که بر حدود دویست

دور گردون نیافتش سر ایست

گفت گویم که پهلوانی چیست

مرد دعوی پهلوانی کیست

بعد ازان سوی جامه اش نگریست

گفت در جامه چاکت این همه چیست

تا کی اندوه روزگار خوریم؟

فکر نابود و بود چندین چیست؟

گر نباشد ز غصه نتوان مرد

ور بود شاد نیز نتوان زیست

تا که در دست کیست روزی ما؟

[...]

دست بر سر نهاد و زار گریست

که درین عاشقی نخواهم زیست

گفت دانستم این شکاری کیست

معنی این خدنگ‌کاری چیست

زر نیست‌، سیم نیست‌، گهر نیست‌، لعل نیست‌،

خاک‌ است‌ شعر بنده‌، ولی خاک کربلاست!‌

اواگر هر زمان پی درویست

پیش من خرمن جهان به جوییست

گریه بر حال آن گوزن اولی‌ست

که به شیران شرزه‌اش دعوی‌ست

کاین سفیدی مو ز پیری نیست

که هنوزم ز عمر باشد بیست

حرف و صوت انفعال و او ذاتی ست

هر چه گوییم، باد پیماییست