بوعلی رودباری آن شه دین

خسرو بارگاه صدق و یقین

رفت روزی به جانب حمام

تا سبک گردد از گرانی عام

دید از رقعه های گوناگون

ژنده صوفیانه بر بیرون

یا رب این ژنده گفت کسوت کیست

که درین راه جز به فاقه نزیست

چون درآمد چه دید درویشی

در ره عاشقی وفا کیشی

ایستاده به فرق خودکامی

که سرش می سترد حجامی

موی او چون شدی سترده به تیغ

داشتی بر زمین فتاده دریغ

دمبدم خم شدی به سوی زمین

بهر موی چیدنش ز روی زمین

صاف کرده درون ز حیله و زرق

ریختی آب صافیش بر فرق

عزم رفتن چو کرد تازه جوان

رفت درویش تا برون و روان

بهرش آورد یک دو فوطه خشک

بوی گل زان وزان و نفحه مشک

چون تنش خشک شد ز تری آب

سوی بیرون نهاد رو به شتاب

او خرامان چو سروی اندر پیش

در قفا همچو سایه آن درویش

بوعلی هم روانه در دنبال

تا شود واقف از حقیقت حال

جامه برداشت آن فقیر نژند

به سر آن جوان فرو افکند

رفت و لختی گلاب و عود اندوخت

ریخت بر وی گلاب و عود بسوخت

مروحه بر گرفت و کردش باد

آینه پیش روی وی بنهاد

این همه کرد لیکن آن دلخواه

هیچ گه سوی او نکرد نگاه

صبر درویش مبتلا برسید

ناله از جان دردناک کشید

کای مرا سوخته ز عشوه گری

چه کنم تا تو سوی من نگری

نیست گفتا به زندگان نظرم

پیش رویم بمیر تا نگرم

دید درویش سوی او و بمرد

وینچنین مرگ را حیات شمرد

رفت بیرون جوان و آه نکرد

وز رعونت بدو نگاه نکرد

بوعلی سوی خانقاهش برد

کفنش کرد پس به خاک سپرد

بعد یکچند شد به راه حجاز

آمدش آن پسر به راه افراز

خرقه بس خشن فکنده به بر

شیخ گفتش که ای ستوده پسر

تو نیی آن که سالها زین پیش

لب گشادی به مرگ آن درویش

گفت آری ولی چو آن گفتم

شب به خلوتسرای خود خفتم

آن فقیر ستم رسیده به خواب

دامن من گرفت و کرد عتاب

کای به تو بعد مرگ هم رویم

مردم و ننگریستی سویم

آن سخن کار کرد در دل من

داغ حسرت نهاد بر دل من

بر سر خاک او گذر کردم

جامه خواجگی بدر کردم

خرقه فقر و فاقه پوشیدم

در ره فقر و فاقه کوشیدم

بهر ترویح روح او هر سال

می گذارم حجی بدین منوال

به سر خاک او همی آیم

چهره بر خاک او همی سایم

می گشایم ز شرمساری خویش

لب به عذر گناهکاری خویش