ای برآرندهٔ مه و خورشید

نقشبند جهان بیم و امید

دم به تجرید زن‌که بی تجرید

نرسد کس به عالم توحید

نگذارد به تو فلک جاوید

رنگ زرد و سیاه و سرخ و سپید

راد مردی ز غافلی پرسید

چون ورا سخت جلف و جاهل دید

زاینه روی به بُوَد خورشید

پشت او خواه سیاه و خواه سپید

آن چراغ ترا به تست امید

خود برآید به تافتن خورشید

پس چو شد روی عقل و شرم سپید

رو تو یکسان شمار بیم و امید

دست تو چون به شاخ مرگ رسید

پای تو گرد کاخ برگ دوید

کافر و مؤمن و شقی و سعید

همه را روزی و حیات جدید

آن زمانی که جان ز تن برمید

به یقین دان که روزیت برسید

چون خدایت به دوستی بگزید

چشم شوخ تو دیدنی همه دید

هرکه خواهد ولایت تجرید

وآنکه جوید هدایت توحید

چون درآمد به طارم توحید

روح و دل زآستانهٔ تجرید

ساز پیرایه در ره تجرید

هم سر از شرع و هم سر از توحید

هست فرزند آلت تولید

نیک و بد زشت و خوش شقی و سعید

بستگی آیدت ز قفل پدید

چون گشایش که آیدت ز کلید

کبک باشد به هر سبیل مفید

نیست بر قول اوستاد مزید

ای دو بر زعم تو مراد و مرید

دویی از عقل دان نه از توحید

هرکسی آنقدر که دست رسید

پیش مهتر کشید و سر نکشید

مردِ دانا چو این سخن بشنید

جامه بر تن ز وجد آن بدرید