روز و شب بود با دلی پر سوز

نه شبش شب بد و نه روزش روز

چفته پشتی نغوذ بالله کوز

چون کمانی که برکشند به توز

گر خراشیده شد سپیدی توز

مقله در پیه مانده بود هنوز

باز بانگ اندر اوفتاد به هوز

آهو آزاد شد ز پنجه یوز

میل در سرمه‌دان نرفته هنوز

بازی‌یی باز کرد گنبد کوز

کس ز بیم وزیر عالم‌سوز

آنچه شب رفت وا نگفت به روز

و او به دندان و چنگ دشمن‌سوز

بازوی آهنین من شب و روز

زان زمینها که رخنه کرد عجوز

مانده آن خاک رخنه رخنه هنوز

من مسکین مستمند هنوز

همچنان بر قرار اول روز

که دهد شرح مشکلات رموز؟

که کند حکم لایجوز و یجوز؟

عقل شخصی است خواجگی آموز

عشق دردیست پادشاهی سوز

بی‌جمال تو، ای جهان افروز

چشم عشاق، تیره بیند روز

دل به ایوان عشق بار نیافت

تا به کلی ز خود نکرد بروز

در بیابان عشق پی نبرد

[...]

بی جمال تو، ای جهان افروز

چشم عشاق تیره بیند روز

دل به ایوان عشق بار نیافت

تا بکلی ز خود نکرد بروز

در بیابان عشق ره نبرد

[...]

ای که مشتاق منزلی مشتاب

پند من کار بند و صبر آموز

اسب تازی دو تگ رود به شتاب

و اشتر آهسته می‌رود شب و روز

همچنان از نهیب بَرْدِ عَجوز

شیر ناخورده طفلِ دایه هنوز

لابه ها کرده زین نسق شب و روز

با دو چشم پر آب از سرسوز

همچنان این کشید تا چل روز

هیچ ساکن نشد دمی تف و سوز

گر بگویم از این نسق شب و روز

دل عش ا ق خون شود از سوز

ناله میکرد زان غبین شب و روز

زاتش هجر بود اندر سوز

شد از ایشان جهان شب چون روز

زان که بودند نور ظلمت سوز