مردمی کرد و مردم اندوزی

هیچ‌کس را نماند بی‌روزی

گفت باید که رخ برافروزی

سر این گور در سمش دوزی

هریکی از چهره عالم افروزی

مهر سازی و مهربان سوزی

از سر فرخی و فیروزی

کرد از آن خضر دانش‌آموزی

عیسی‌یی گاهِ دانش‌آموزی

یوسفی وقتِ مجلس‌افروزی

ننهادم به عمر خود روزی

بر بروت تو قلتبان گوزی

شمع کز حد به در بیفروزی

بیم باشد که خانمان سوزی

درزی‌یی را از او بیاموزی

تا چو او خاص جامه‌ها دوزی

خاک باشی ورا بیاموزی

خرقۀ ذل برای او دوزی

پیشه ایراکه از خود آموزی

تو از آن پیشه کی خوری روزی

دیگران در نشاط نوروزی

من دلخسته با جگرسوزی

گر جهانگیری از دی آموزی

ببری ننگ و عار نوروزی

هوسی بودش از دل افروزی

در چه کار دانش آموزی

روح در مکتبت نو آموزی

ابد از مد مدتت روزی

مگرم کاغذی شود روزی

بر سر آن غیاث دین سوزی

پند درویش اگر نیندوزی

زین دو خسرو چرا نیاموزی؟

این حسابت کجا شود روزی؟

چون ز داننده‌ای نیاموزی

گر ندانی تو این درم سوزی

زان بهشتی چرانیاموزی؟

اعتدال ار ز زر بیاموزی

در اثیر اوفتی، برافروزی

تا تو پروانه سان نمیسوزی

وصل شمعت کجا بود روزی