ملکان را ز آسمان کبود

چون تو هرگز کریم و راد نبود

هرگز از تو کسی بلا نکشید

هرگز از تو کسی جفا نشنود

عید فرخنده باد بر تو ملک

[...]

پیش از این هیچ کار دیگر بود

که شبی مست پیش او بغنود

جای من پیش خویشتن فرمود

تا مکان و محل من بفزود

بکنند این همه ندارد سود

روز دیگر همان بخواهد بود

گیرد او بر نشسته ایمن بود

بر هنر لاخ و لخ چنین فرمود

کو قدم تا بدین طریق رود

یا کجا گوش کاین سخن شنود

هر چه آورد از عدم به وجود

از وجود همه تویی مقصود

از عدم آمده به شهر وجود

کرده منزل به طالع مسعود

چون زفطرت تو بوده‌ای مقصود

همگنان چون برادران حسود،

روزی خود به پر چرخ‌کبود

نتواند کسی به جهد افزود

زانکه او ظالم و مسلمان بود

خلق‌، عاجز، خدای، ناخشنود

عقل را خود به خود چو راه نمود

پس به شایستگی ورا بستود

هست در هر مکان خدا معبود

نیست معبود در مکان محدود

هرکه شد لحظه‌ای ز خود خشنود

سالها بند شد به آتش و دود

قیس عاصم ضعیف حالی بود

که نکردی طلب ز دنیا سود

بوشعیب الاُبی امامی بود

که ورا هرکسی همی بستود

در ره آخرت ز بهر شنود

کمتر از کودکی نشاید بود

ایمن از مکرِ تو نشاید بود

طاعت و معصیت ندارد سود

هرچه بودست و هرچه خواهد بود

آن توانند کرد کو فرمود

بی‌ریاضت نیافت کس مقصود

تا نسوزی ترا چه بید و چه عود