و آنکه نرمست و نقل خوار و دنی

نرود، گر به ناوکش بزنی

تیر خود زین کمان چار منی

چون توانی که بر نشانه زنی؟

چون به نیکی درید پیرهنی

شد مسخر چو مصرش انجمنی

جان عارف به قرب اوست غنی

چه کند یاد این جهان دنی؟

بر چهل مرد بود پیرهنی

بلکه چل روح بود در بدنی

کرد باطل مذاهب وثنی

وضع فرمود حکم بت شکنی

منشأ اعتزال شد جهنی

آنکه می​داشت شبهۀ وثنی

آنک نبود غمش ز مثل منی

سر دستیست در میان زنی

دی مرا گفت آن مه ختنی

که من آن توام تو آن منی

ما دو سر در یکی گریبانیم

چون جداما (ن) کند دو پیرهنی

گو لباس تن از میانه برو

[...]

ساخته از پی شکار فنی

کرده خود را شکار همچو منی

داشت در ده مقام بیوه زنی

تازه رویی و نازنین بدنی

من هم از شوق می کنم سخنی

ور نه مدحش چه حد همچو منی

مانع مه شود که در وطنی

بر فروزد چراغ بیوه زنی

بنشینی و ریش پهن کنی

بگشایی زبان به خوش سخنی

در نواحی مصر شیر زنی

همچو مردان مرد خود شکنی

آستین زد به هر نو و کهنی

داد دامن به چنگ خاربنی

شد به پیش رسول بیوه زنی

از نهال قبول میوه کنی

تو تیر بر درخت سدره زنی

لیک ترسم که بیخ خود فکنی

ظلم نبود که با چنان سخنی

که بود مهزل هر انجمنی

میدان به کام خاطر و گوئی نمیزنی

باز ظفر به دست و شکاری نمیکنی