پُر ضلالت جهان و پُر نیرنگ

بر خردمند راه دین شده تنگ

روی آیینه را که نبوَد زنگ

زنگ نپذیرد و نگیرد رنگ

شیر یزدان چو برگشادی چنگ

روی گردون شدی چو پشت پلنگ

او ز خصمان چو نام بود از ننگ

او ز مردان چو لعل بود از سنگ

حسد و حقد کرده آلت جنگ

دیو حقدت گرفته اندر چنگ

بید با میوه‌دار و خار و خدنگ

همه را آتشی کند یک رنگ

چشم گوشی شود چو سازد چنگ

گوش چشمی شود چو آرد رنگ

چون ز بانگ سگان شوی دلتنگ

سنگ برگیر و ده سگان را سنگ

آنکه بی‌رنگ زد ترا نیرنگ

در تو بنهاد حرص و شهوت و جنگ

چکنی باده کاندرین فرسنگ

بار شیشه است و ره یخ و خر لنگ

سوزنی تیز درگرفت به چنگ

کرد زی خایه‌های خود آهنگ

در ترازو ندید صدگان سنگ

گشت دلتنگ از آن و کرد آهنگ

سال چون مرحله است و مه فرسنگ

روز و شب کام زخم و عرصهٔ تنگ

داشت لقمان یکی کریجی تنگ

چو گلوگاه نای و سینهٔ چنگ

سوی مرگ است خلق را آهنگ

دم‌ زدن گام و روز و شب فرسنگ

طین که ابلیس داشت از وی ننگ

تو چو دینش گرفته در بر تنگ

شده از تفّ شورهٔ بدرنگ

همچو سیماب ریزه در وی سنگ

تو هنوز آنچنان نه ای کز رنگ

از تو دین و خرد ندارد ننگ

کینش ار سوی چین کند آهنگ

اهل چین را ندانی از سترنگ

عدل این شه چو رفت در صف جنگ

تیغ را سبز جامه کرد از رنگ