ای به آرام تو زمین را سنگ

وی به اقبال تو زمان را ننگ

ای به نزد کفایت تو کفایت

باد پیمای و کژ چو نای و چو چنگ

ای دو عالم گرفته اندر دست

[...]

گفت بر دوخته مرا شعری

خواجه خیاطی از سر فرهنگ

معنی او چو ریسمان باریک

قافیت همچو چشم سوزن تنگ

ناله‌ام زان شدست سر ‌آهنگ

کز عنا قامتم خمیده چو چنگ

زده در رشتهٔ حقایق چنگ

فارغ از نفع نوش و ضر شرنگ

ازشهان کیان جم و هوشنگ

یا فریدون با فر و فرهنگ

هرکه چون او به نام جوید ننگ

از یکی خُم برآورد ده رنگ

روی و زر سرخ و جامه رنگارنگ

نام تو ننگ جوی و صلح تو جنگ

کشف قهرش چو امد اندر چنگ

باشهٔ ملک را به بیشهٔ لنگ

تا نگشتی در آن گذرگه تنگ

با دو روحی و لعبت یکرنگ

سال و مه کینه‌جوی همچو پلنگ

خلق عالم ز طبع تو دلتنگ

چنگ در راه حق زن ای سرهنگ

گرت نبود مراد نبود ننگ

قدر و تقدیر او نهاد چو چنگ

که شناسد همی ز نام و ز ننگ

زانکه در کوی عشق و حدّت هنگ

بیش از این قیمتی نیارد رنگ

بر چپ و راست غول و پیش نهنگ

راهبر گشته کور و همره لنگ

پُر ضلالت جهان و پُر نیرنگ

بر خردمند راه دین شده تنگ

روی آیینه را که نبوَد زنگ

زنگ نپذیرد و نگیرد رنگ

شیر یزدان چو برگشادی چنگ

روی گردون شدی چو پشت پلنگ

او ز خصمان چو نام بود از ننگ

او ز مردان چو لعل بود از سنگ

حسد و حقد کرده آلت جنگ

دیو حقدت گرفته اندر چنگ

بید با میوه‌دار و خار و خدنگ

همه را آتشی کند یک رنگ