ساغر بوالفضایلی بر کف

برود چون مبارزان بر صف

تا کند گنده ای درشت به کف

راست با هره ای چو چنبر دف

همه را گشته سر غیبی کشف

جان و تن کرده در بلایش وقف

دُرّ توحید را تویی چو صدف

آدم تازه را شدی تو خلف

ز ابر برّش جدا شده به لطف

عقد دُر بسته در دهان صدف

جزع و لعلش ز بهر عزّ و شرف

گوشها کرده همچو گوش صدف

خلق از او برگفته عزّ و شرف

او چو دُر بود و انبیا چو صدف

شده از صخره تا سوی رفرف

قاب قوسین لطف کرده به کف

دل و چشمش ز راه نتف و نتف

خَلق و خُلقش ز بهر عز و شرف

از عمر یافت دین بها و شرف

اینت دین را شده گزیده خلف

ابلهانه جواب داد از صف

کز پی خرقه و جماع و علف

نیست از بهر طامع و خایف

هیچ قیمت گری چنو منصف

چون یکی بحر دانش آن به شرف

آخرش دُرج درّ و اوّل کف

علف میش خود نکرده به کف

گرگ را گشته همچو میش علف

به خدای ار بود ز بهر شرف

از خلیفه خدای چون تو خلف

پشت هامون کند چو روی کشف

روی گردون کند چو پشت صدف

من که‌زان آب دُر کنم چو صدف

ارزم آخر به مشتی آب و علف

از کف ساقیان دریا کف

درفشان گشت کامهای صدف

ذات او گوهر است و ملک صدف

از کف جود اوست کان چون کف

در بیابان خشک و ریگ روان

تشنه را در دهان چه در چه صدف

مرد بی توشه کاوفتاد از پای

بر کمربند او چه زر چه خزف