مردمانی بدند و بد گهرند

یوسفانی ز گرگ و سگ بترند

تا سگان را وجود پیدا نیست

مشفق و مهربان یکدگرند

لقمه‌ای در میانشان انداز

که تهیگاه یکدگر بدرند

پنج حسی که آلت بشر‌ند

پردهٔ آن لقا و آن نظر‌ند

هیچ ایشان از این نعم نخورند

پردۀ ما ز دشمنی بدرند

عاقلانت ز جنس آن شمرند

کی مسی را به جای نقره خرند؟

که بجا باشد و بزان گذرند

خلق از این سر چو طفل بیخبرند

اهل جنت از این شراب خورند

اولیا خاص از آن جناب برند

از کف حق خورند هرچه خورند

از بر حق برند هرچه برند

همه با تو شراب و نقل خورند

همه از خوان تو نواله برند

الیک اصحاب وحی خود دگرند

کز مقامات عقل می گذرند

باز در عزتت چو می نگرند

خویش را نیک دور می شمرند

گرچه مستند نیک باخبرند

هستی خویشتن عدم شمرند

آب روی از برای نان نبرند

به سخن نان ناکسان نخورند

حق و باطل خلاف یکدگرند

هرکس الا نصیب خود نبرند

همه خود روز روز می شمرند

طالع سعد و نحس می نگرند

چه نگه میکنی که گاو و خرند؟

این نگه کن که چون تو جانورند

پی مال تواند، چون ببرند

پایمالت کنند و غم نخورند

جز رخ او بهر چه در نگرند

گر چه طاعت بود، گنه شمرند

گر چنین خوار و بی کسم نگرند

پوست بر من چو پوستین بدرند

عیب پوشند و در هنر نگرند

گل و ریحان طیبات خورند