عنصرش محض زبدهٔ فطرت

مدحتش نقش تختهٔ فکرت

با قضا سود کی کند حذرت

خون مگردان به بیهده جگرت

تخرِج الحیّ رایت قدرت

تولج اللیل رایت فطرت

کشته فرزند و مادر و پدرت

تو بدو خوش نشسته کو جگرت

سقری گرسنه‌ست بر گذرت

مال و جاهست هیزم سقرت

ای به دیدهٔ دریغ خاک درت

همه سوگند من به جان و سرت

گوش را منتست بر همه تن

از پی آن حدیث چون شکرت

اشک چون سیم و رخ چو زر کردم

[...]

لیکن از خامکاری پدرت

سایه چتر دور شد ز سرت

کای به چنگ من اوفتاده سرت

وی به دندان من دریده برت

گر به صورت جدا شوم ز برت

نبرد همتم ز خاک درت

از برای محقری ادرار

بارها داده ایم درد سرت

یک درم زان نمی شود حاصل

نیک دانم که هست از آن خبرت

یا ز عجزست این توقف تو

[...]

سالها بر تو بگذرد که گذار

نکنی سوی تربت پدرت

تو به جای پدر چه کردی خیر؟

تا همان چشم داری از پسرت

چون خدا گربه را دهد نُصرت

غالب آید ز شیر در قدرت

چشم زخمی رسید از غیرت

تا شود جمله خلق را عبرت

جمله را گشت آن بلا عبرت

در عبادت شدند بی فترت

شودت هر زمان فزون حیرت

سر و پا گم کنی در این فکرت

شمس تبریز داشت این قدرت

غیر او را نشد چنین نصرت

چون که بر رویم اوفتد نظرت

شود از حال در زمان خبرت

مؤمنان را چو حق دهد قدرت

کارها را کنند از خبرت

بعد از آن گر طلب کند شهرت

رسدش چونکه یافت این نصرت

قربتی یافتند از حضرت

که باران می برد ملک غیرت