زاغ غمگین شد و برفت از دشت

شاد بلبل به جای او بنشست

می‌دهم جان و می‌برم حسرت

شربتم ضربت و شفا شدّت

در جهان فراخ با نزهت

چکنی این کریجِ پر وحشت

هرکه تنها روی کند عادت

همچو خورشید شب کند غارت

خوی شیران پذیر با صولت

همچو گربه مباش دون همّت

عقل داند به عقل باز شناخت

دیده را جز به دیده نتوان یافت

ذرّه‌ای تیغ شاه با صولت

عدد خلق کشت در خلقت

همه چون حور و آدمی صورت

همه چون شیر و اژدها صولت

کافرم گر تو زین ره و سیرت

هیچ بینی به چشم سر جنّت

حاجب خاص را همان ساعت

بفرستاد از پی دعوت

فرق ناکرده محنت از منحت

عقل از ایشان بداشته عدّت

همه را زرق و حیلت است آلت

نیست از علم و حلمشان عدّت

وقتی اندر زمین و امر شاست؟

بود مردی گدا و گاوی داشت

برگزین زین جهان یکیّو بس

گرت بادانش و خرد خویشیست

گفت بوسه دهی‌ام؟ گفتا شصت

گفت هان وقت هست؟ گفتا هست

آنکه او را بر آسمان رختست

در زمین باز جستنش سخت

ای قبای سپهر آمده تنگ

از چه؟ از رشک حلقه کمرت

زلف جاروب کرده زهره و ماه

تا بروبند خاک رهگذرت

روی تو هر طرف که می آری

[...]

ای بزرگی که آستانۀ تو

روز بازار زمرۀ فضلاست

نظمکی گفته ام طیبانه

نه برآن سان که رسم و عادت ماست

گفته ام ای که نیم نکتۀ تو

[...]

کی بود ما زما جدا مانده

من و تو رفته وخدا مانده

پس زبانی که راز مطلق گفت

راست جنبید کو اناالحق گفت

گردِ دریا ورود جیحون گرد

ماهی از تابه صید نتوان کرد

آدمی گرچ بر زمانه مهست

ز آدمی خام دیوِ پخته بهست