در چمنهاش بلبلان ، گویا

نغمه‌شان جمله «‌ربنا الاعلی»

گر فرشته صفت شدی زاینجا

با فرشته است حشر تو فردا

اندر آن دم که مبدع اشیا

کرد نقش وجود را پیدا

خویشتن پاک کن زچرک هوا

تا نهی پای در مقام رضا

باش پیوسته با خضوع و بکا

روز و شب در میان خوف و رجا

گر کمالی طلب کنی آنجا

که زنقصان بری بود فردا،

در ازل گر به نفس هست انشا

جوهر و جسم و صورت و معنا

هر چه یابی زنعمت دنیا

برفشان بهر عزت عقبا

هریکی دیده جزوی از اجزا

همگان را فتاده ظن خطا

ورنه او از کجا و تو ز کجا

خامشی به ترا تو ژاژ مخا

می نخوانی تو از کتاب خدا

نیست اموات مرده بل احیا

نه چو قابیل تشنه شد به جفا

داد هابیل پوستین به فنا

چون دکان را به مهر کرد قضا

دست تقدیر در نشیب فنا

کاف و نون نیست جز نبشتهٔ ما

چیست کُن سرعت نفوذ قضا

خفته‌اند آدمی ز حرص و غلو

مرگ چون رخ نمود فانتَبهوا

رَسته باشد همیشه در صحرا

مرد کوهی ز نکبتِ نکبا

درزی آنکس که رنجها و بلا

همه بر دست او شود زیبا

سیّد و سرفراز آلِ عبا

یافت تشریف سورة هل اتی

یافت در خانه صاعی از خرما

دقل و خشک گشته تا بنوا

من به دست آوریدم این بالا

تا شوم ایمن از بدِ دنیا