جمع کردی بر اوّلین پایه

خرد و جان و صورت و مایه

آن نبینی که طفل را دایه

گاهِ خُردی به اوّلین پایه

گویدش نیست مهربان دایه

برِ او هست طفل کم‌مایه

درگهش را نیاز پیرایه

تو نیاز آر سود و سرمایه

زو گرفتند قوت و پیرایه

خرد و جان و صورت و مایه

وان به حجّت گرفته سرمایه

وین ز سنّت ببسته پیرایه

سوزن اندر خلید در خایه

آن چنان کور جلف بی‌مایه

نه و چار است مر ترا مایه

برنشاید گذشت زین پایه

که ستور است و دیو در پایه

هم فرومایه هم گرانمایه

دور شو زو که از تُنُک مایه

چوژه لنگ آید ار خری خایه

خلق سایه است و شاه بد پایه

پایهٔ کژ کژ افکند سایه

نه ازو میوه خوب و نه سایه

نه ازو سود به نه سرمایه

نه نداری ز ملک سرمایه

نه نداری ز شرع پیرایه

بخرید آن حریص بی‌مایه

بدل گاو خر ز همسایه

آنکه بی‌آلتند و بی‌مایه

همه عریان چو کیر بی‌خایه

خانه تاریک و مرد بی‌مایه

سایه‌ای باشد از بر سایه

انوری شعر و حرص دانی چیست

این یکی طفل و آن دگر دایه

پایهٔ حرص کدیه و طمعند

تا نگردی به گرد آن پایه

تاج داری خروس وار از علم

[...]

ای جهان را دفین به دست تو در

چون معادن هزار سرمایه

دولتت را دوام همخانه

مدتت را زمانه همسایه

گردن و گوش آفرینش را

[...]

از تو بر خاک اگر فتد سایه

نور او ماه را دهد مایه

بخرید آن حریصِ بی مایه

بدل گاو خر ز همسایه