ای چو ماهی نشسته در خرگاه

وز تو خرگاه چون سپهر از ماه

دان که داریم عزم «روز آباد»

منم و یک خر و دو سه همراه

از تومان آرزوست بره و شیر

[...]

به وثاقم درآمد از ناگاه

خضر پیغمبر آن ولی الله

هر که از علم دین نشد آگاه

در بیابان جهل شد گمراه

کارها ساختند بر سر راه

تا ترا در فکنده‌اند به چاه

تات باشد به کنج زاویه جاه

برگرفتی به قعر هاویه راه

گرنه ایزد ورا نمودی راه

از خدایی کجا شدی آگاه

پوستین باز کن که تا در شاه

پوستین در بسی است اندر راه

در کژی‌ام مکن به نقش نگاه

تو ز من راه راست رفتن خواه

آینه گر چو پشت روی سیاه

بودیی کس نکردی ایچ نگاه

فَاعبُدِ الرّبَ فی‌الصّلوةِ تَراه

ور نباشی چنین تو وا غوثاه

منزل عفو او به دشت گناه

لشکر لطف او پذیرهٔ آه

با الف هست با و تا همراه

با و تا بت شمر الف الله

چون ترا بار داد بر درگاه

آرزو زو مخواه او را خواه

پی منه با نفاق بر درگاه

به توکل روند مردان راه

میوه در خواب روزیست از شاه

لیک نندر زمان که اندر گاه

ور بود دستهای او کوتاه

کشد از بخل گرد خویش سپاه

جامهٔ هیبت است رنگ سیاه

ور بود زرد درد و محنت و آه

یوز و کفتار و گرگ با روباه

دشمنانند هریکی بدخواه

آدمی را ز جاه بهتر چاه

کل فضولی شود چو یافت کلاه

گر همی یوسفیت باید و جاه

پیش حق باشگونه پال چو چاه