صد هزارت حجاب در راهست

همتت قاصرست و کوتاهست

پیک عقلش ممیّز راهست

که فسادش صلاح را جاهست

هرکرا علم نیست گمراهست

دست او زان سرای کوتاهست

راه دل مر ترا نه این راهست

عقل از آن قاصرست و کوتاهست

یوسف تو هنوز در چاهست

کش نه هنگام افسر و گاهست

هر شهی کو ز جاه بر ماهست

بندهٔ خاک درگه شاهست

عدل او جان‌فزا و غم کاهست

فضل او همچو عمر جان خواهست

حمله با شیر مرد همراهست

حیله کار زنست و روباهست

صاحب سرّ خسرو و شاهست

زان ز اسرار ملکش آگاهست

بر زن ایمن مباش زن کاهست

بردش باد هر کجا راهست

خیر فارغ که آب در راهست

بی‌خبر کاب نیست آن چاهست

وین خزینه که خاص درگاهست

ابدالدهر با تو همراهست

چرخ از آن لحظه باز آگاهست

که قزل ارسلان شهنشاهست

آنکه بر تخت مکرمت شاهست

شمس دین و دول شهنشاهست

رضی الملک کز دقایق غیب

منهی نوک کلکش آگاهست

آنکه تا روز، روز دولت اوست

[...]

این جهان تنگتر ز آن چاهست

هرکه زین بو نبرد گمراهست

در جهان تا که سایهٔ شاهست

جور مانند سایه در چاهست

خانه تاریک و وقت بیگاهست

ره بگردان، که چاه در راهست

ای که رویت به قربت شاهست

چه روی کابگینه در راهست؟

میروی، با دل تو همراهست

می‌نشینی، ز جانت آگاهست

توبه اول مقام این راهست

آخرینش محبّت شاهست