نام خود گفتمت تو هم به قیاس

نام آن هر دو را ازین بشناس

سینه پر کینه دل پر از وسواس

کرده ضایع به گفت و گوی انفاس

با چنین کار و بار کرده قیاس

خویشتن را که هست اکمل ناس

بر در دل نشستن از پی پاس

تا به بیهوده نگذرد انفاس

سمع خود را به حکم شرع و قیاس

عین سمع خدای پاک شناس

لفظ را چون کنی به ظهر قیاس

قشر و مغزند پیش خرده شناس

عینش از علم و «ز» ز زهد شناس

یعنی او راست علم و زهد اساس

فی المثل گر یکی ز عام الناس

بفروشد سه چار گز کرباس

گفت ای ساده بهر چیست هراس

نهراسد ز کس خدای شناس

شبروی را شوند قدر شناس

بگشایند لب به شکر و سپاس

مؤمنم موقنم خدای شناس

وز خدایم بود امید و هراس

باشد آن پیش عقل خرده شناس

مر کلام قدیم را چو لباس

فلسفی عمرها نهاد اساس

دانش خویش را ز فکر و قیاس

به امارات عقل دان و حواس

یا به تقلید مرد راه شناس

مانده حیران به فهم خرده شناس

کین نه بر وفق حکمت است و قیاس

زید احکام سعد و نحس شناس

زان به امید جفت زین به هراس

حارسی بایدش دقیقه شناس

کش ز آفات دهر دارد پاس

لعبتانند جمله زرد لباس

به دو رویی به شهر روی شناس

قبله همت خدای شناس

هست بر نعمت خدای سپاس

کیست او هر ندان بر نشناس

فرق ناکرده فربهی ز آماس