نیکنامی عزیزتر چیزی است

فرخ آن کو به نیکنامی زیست

سر او را به مهر کردم راست

بوسه‌ای‌نیز حق زحمت خواست

گیتی از اوستاد باشد راست

کارگیتی از اوستاد بپاست

با همه ‌علم‌ها برآیی راست

جز به‌ علمی که اوستاش آنجاست

تا که ابزارکار سازد راست

زان‌ فقیران به وام چیزی خواست

علم‌، دریای ژرف گوهر زاست

دل استاد ظرف آن دریاست

شرم داری ز شه که گویی راست

ای‌عجب‌شرمت از خدای کجاست‌؟‌!

ظاهر خوبش را چنان آراست

که تو گفتی فرشته‌ای زیباست

نه غمم از برای خود تنهاست

بیشتر غصه‌ام برای شماست

خنکی‌های قوم لیک بجاست

وز دل سردشان عناد نکاست

گرچه‌زرتشت‌از خراسان خاست

دین زرتشت از خراسان کاست

وز سخن‌های «‌فرخی‌» پیداست

کاین جفاهای بی‌عدد زکجاست

همچو زردشت کز خراسان‌خاست

کار شیعی شد از خراسان راست

گر به ما بد رسدگناه از ماست

ور رسدنیکی‌آن‌زسوی خداست

آخر سال را خدا داناست

سال نیکو از اولش پیداست

کارها با تناسب آید راست

کار کان بی‌تناسب‌ است خطاست

شه ندانست عیب کار کجاست

چون‌ ندانست‌، گم‌شد از ره‌ راست

هست‌دیری کزین اداره جداست

لیک آثار او هنوز بجاست

زن اگر جاهلست اگر داناست

خودپسند است‌و خویشتن‌آراست

چون‌ازین‌بگذری‌به‌دست‌قضاست

یند و اندرز و قیل‌و قال‌، هباست