گفت بی‌تقوی ار گران باریم

راه تقوی مگر به دست آریم

هم براین گونه روز بگذاریم

بوده نابوده رفته انگاریم

نه فلک را به کام بگذاریم

پنج و چار و سه را بینباریم

تیغ اگر بایدت‌، در او آریم

ورنه بندش کنیم و بسپاریم

چون که در دام تو گرفتاریم

از تو پروای خویش چون داریم؟

چون به سودای تو گرفتاریم

سر سودای خود کجا داریم؟

تحفه داریم از آن در اقراریم

شده پاک از غبار انکاریم

گفت بهرام کارزو داریم

که هنرهات پیش چشم آریم

بر تو ما اعتماد آن داریم

که ببخشی، چو دست پیش آریم

جان خود را اگر که بسپاریم

دامن او ز دست نگذاریم

ما شب و روز رند و و مَی خواریم

ساکن آستان خمّاریم

جام در دست و دوست پیش نظر

وز دو عالم فراغتی داریم

صبحدم چون نهیم مَی بر کف

[...]

ما مریدان کوی خماریم

سر به مسجد فرو نمی‌آریم

زده در دامن مغنی چنگ

دامنش را ز چنگ نگذاریم

سالک رهنمای مشتاقیم

[...]

بر در لطف تو نیاز آریم

راز دل پیش دلنواز آریم

محرم راز ما نسیم صباست

هر دمش در محل راز آریم

تا دهد شرح اشتیاق مرا

[...]

پای تا سر همه گنه کاریم

لیکن امید عفو می ‌داریم

ما که دردی کشان خماریم

جام جم در نظر نمیآریم

گشته در فکر دوست مستغرق

وز دو عالم فراغتی داریم

او چو ناز آورد نیاز آریم

[...]

ما ز آزارشان نیازاریم

قهر ایشان به لطف برداریم

دام بینم و دانه پنداریم

دام را جز فسانه نشماریم

ما حریفانِ بزمِ اسراریم

مستِ جامِ شهود دیداریم

جوشِ بحرِ محیطِ لاهوتیم

فیضِ صبحِ جهانِ انواریم

اثر و فعلِ حق ز ما پیداست

[...]

کز جدل هر دو دست برداریم

آنچه دل گفت بر زبان آریم

نه همین از تو خون به دل داریم

که ز ظل تو نیز بیزاریم