در زمان هر دو دست خود بگشاد

گفت در دست نیستم جز باد

آن شنیدی که با سکندر راد

گفت در پیش مردمان استاد

چکنم جفت و زاده و بنیاد

مونس من نجاالمخفون باد

تا بگوید ز عاد و عاد نژاد

که به بادش چگونه کردم باد

همه را بینی اندرین بنیاد

ز آتش دل دماغها پر باد

همه در آب این دو روزه نهاد

تازه و تر چو رودهٔ پر باد

بهر یک خامش این همه فریاد

بهر یک خاک توده این همه باد

هست پیمانه‌های کَون و فساد

آید و هست و بود بهر معاد

پای در نه به راه بی‌فریاد

بر خرد خوان که هرچه باداباد

گر برای منست بادی شاد

ور برای دل است پیشت باد

مابقی آنچه بود زن را داد

به در آمد ز خانه خرّم و شاد

چون دلت شد به فرد بودن شاد

تیز بی‌شرم کس به یاری داد

به جمال نکو ازو بُد شاد

به خیال بدش ز دست بداد

منتی کرد نیز بر خود یاد

زود عمّر برو زبان بگشاد

هم ز دست خودت در این بنیاد

پای در گل بماند و سر بر باد

آنکه او شرع را شود منقاد

نرود چون خران به راه عناد

زین همه خلق و زین همه بنیاد

بار تکلیف خویش بر تو نهاد

کاندرین ره هرآنکه پای نهاد

سر بود پای و سایه باشد باد

نان ندید آنکه ز آب او شد شاد

جان نبرد آنکه دل برو بنهاد

بُوَد از بند جاه و مال آزاد

رخ به سوی جهان بی‌فریاد