بی‌طمع باش اگر همی خواهی

تا نیفتی ز پایهٔ امجاد

زان که چون مرغ دشتی ز ره طمع

کرد آهنگ دانهٔ صیاد

ناشده حلق او چو حلقهٔ دام

[...]

گر چه شمشیر حیدر کرار

کافران کشت و قلعه‌ها بگشاد

تا سه تا نان نداد در حق او

هفده آیت خدای نفرستاد

چند جستم ولیک دست نداد

قصه‌ای آنچنان نمی‌افتاد

آن کزو زاد و آنکه از تو بزاد

هر دو راکشت و تو بدو شده شاد

در جهانی که هست کون و فساد

در کشیدند رخ‌، صلاح و سداد

همه از صُنع اوست کون و فساد

خلق را جمله مبدء است و معاد

برگذر زین سرای کون و فساد

ببر از مبدأ و برو به معاد

نور ایمانت را در این بنیاد

آهنی و سگی به غارت داد

هریکی را عوض دهد هفتاد

چون در بست بر تو ده بگشاد

تا به هر در چنانکه خواهی شاد

می‌روی ناوری ز دنیا یاد

کرده در شه ره معاش و معاد

فعل و قوّت قرین کون و فساد

ور بود رای او سوی بیداد

ملک خود داد سر به سر بر باد

فضل او پیش چشم دانش و داد

درِ حس بست و راه جان بگشاد

هست در خواب دیدن صیّاد

مایهٔ مکر و حیله بر مرصاد

همچو یعقوب کین طریق نهاد

راز این علم بر پسر تقریر بگشاد

چیزی آنجا به کس نخواهد داد

دادنی داد وان دگر همه باد

زن یکی قرص پیش شیخ نهاد

قطره‌ای سرکه داد و بیش نداد

بنده را در ره معاش و معاد

نیست کس ناصر از صلاح و فساد

مده از دستش از برای نهاد

همه را هیچ‌کس به هیچ نداد

شب و روزم بخواند با فریاد

داد یک حرف من به صدق نداد