هر که در راه عشق گردد مات

در جهان کمال یافت نجات

ای خرابات جوی پر آفات

پسر خر تویی و خر آبات

ای سکندر در این ره آفات

همچو خضر نبی درین ظلمات

شوهرت چون برفت زی عرفات

هیچ بگذاشت مر ترا نفقات

گزدم و غنده و دگر حشرات

همه باشد ز جملهٔ آفات

این چو مصباح روشن اندر ذات

وان دو همچو زجاجه و مشکات

گاه نهیش کنم من از شهوات

تا مگر باز ماند از لذّات

هست قرآن چو آب سرد فرات

تو چو عاصی تشنه در عرصات

لفظ و آواز و حرف در آیات

چون سه چوبک ز کاسهای نبات

خاص در بند لذّت و شهوات

عام در بند هزل و تراهات

از زمان آمدند بهر ثنات

جمعه و بیض و قدر و عید و برات

از پی جان آن سرِ سادات

اشتر بارکش بداده زکات

در قرائت همه ثنا و ثبات

با قرابت همه حیا و حیات

یافته حلّهٔ صفا و صفات

دست و کلکش به کار شرع ثبات

من نمودم ترا طریقِ نجات

گر نخواهی تو دانی و تُرهات

الذین اتقوا وراست نجات

زنده دانش وگرچه از اموات

بندهٔ بطن و لذّت و شهوات

بتر از بندهٔ عزی و منات

تا بگوید ز سیّد سادات

که ز ما بر روان او صلوات

از دل هندوان رمیده حیات

ترک ترکان شمرده در درکات

اول نور هست باد هبات

آخر ظلمت است آب حیات