دیدم آخر به دست، جام طرب

عجب ای دور روزگار، عجب

دامن همتی بود خم را

به فراخی چو آستین عرب

از که نالم، که سوخت عشق مرا

[...]

با رسوم جهان دلم جنگی ست

خارج ساز من خوش آهنگی ست

ماتم و سور این جهان خراب

گریه ی مست و خنده ی بنگی ست

شعله با آه من اگر خود را

[...]

مهر و کین تو هر دو مطلوب است

خوب هر کار می کند خوب است

حرف عشق است نقش جبهه ی ما

این چه مضمون و این چه مکتوب است

ما و بی طاقتی، که شیوه ی صبر

[...]

همچو بلبل دلم غمین گل است

غنچه گردیده در کمین گل است

در دلم درد، نایب عیش است

بر سرم داغ، جانشین گل است

از نسیمی شکفته می گردد

[...]

شد بهار و به بوستان عید است

لاله با گل به دید و وادید است

جام گیتی نماست ساغر گل

باغبان جانشین جمشید است

هر طرف غلتد از نسیم بهار

[...]

غنچه دلتنگ و لاله در خون است

زین چمن برگ عیش بیرون است

ز آشنایان ما درین گلشن

سرو موزون و بید مجنون است

نوحه بر حال خویش دارد سرو

[...]

یار ما مونس بد و نیک است

ما چه دوریم و او چه نزدیک است

دل من از خیال طره ی او

همچو پای چراغ، تاریک است

در سر کوی او یقینم شد

[...]

ای کشیده می از قرابهٔ صبح

خفته بر مخمل دوخوابهٔ صبح

در هوای تو چاک‌ها دارد

جامهٔ شیر در قرابهٔ صبح

چین زلف تو حلقه‌ای در شام

[...]

ماه چون روی او نمی باشد

به ازان روی، رو نمی باشد

یار ما با همه جهان یکروست

شمع را پشت و رو نمی باشد

عاشقان در جهان نمی گنجند

[...]

چشم من ناز توتیا نکشد

غنچه ام منت صبا نکشد

آنچه من می کشم به زیر فلک

دانه در زیر آسیا نکشد

نوبهار است، در چمن زاهد

[...]

ساقی دلگشای ما آمد

رفت و بر مدعای ما آمد

جلوه گر گشت ختر رز باز

کهنه ی باصفای ما آمد

شیشه ی باده دید ابر بهار

[...]

دلم آن پر عتاب می طلبد

ترک مستی کباب می طلبد

ساده لوح آنکه در ولایت حسن

گرمی از آفتاب می طلبد

آب خواهد ز تشنه در دریا

[...]

ای خوش آن سروری که از ناموس

چتردار خود است چون طاووس

عار آید ز لاف، مردان را

پر ندیده کسی به تاج خروس

پاسبان خودند آگاهان

[...]

سرو شد باز با صبا رقاص

برگ گل گشت در هوا رقاص

سیل نالان و کف زنان از شوق

کوه چون سنگ آسیا رقاص

شده در کلبه ام ز یاد بهار

[...]

ای گل روی تو بهار نشاط

قامتت سرو جویبار نشاط

لب گل چاک شد ز خمیازه

بی تو دارد ز بس خمار نشاط

رفت فصل خزان و می آید

[...]

شب چو وصف رخش کنم به رفیق

صبح از مهر می کند تصدیق

همه شب تا به صبح، ای زاهد

می کشی جام می، زهی توفیق

آب لعل است و آتش یاقوت

[...]

چند باشد ز گلشن افلاک

همچو آتش نصیب ما خاشاک

می کنم در غبار خاطر خود

آرزوهای کشته را در خاک

چون خورد نان خلق، دندان را

[...]

صوفیان را شده ز آهنگم

تار تسبیح، رشته ی چنگم

از گل و لاله فیض نتوان برد

غیر می نیست از کسی رنگم

شد بهار و چو سبزه ی صحرا

[...]

انجمن شد ز یار آبادان

هست باغ از بهار آبادان

شهر از جلوه اش خراب، ولی

کوچه ی انتظار آبادان

کرد سیرم ز نعمت دیدار

[...]

جامه ی قد اوست زیبایی

سایه ی سرو اوست رعنایی

به ره عیش پا بنه، بشنو

چهچه طایران صحرایی

کس شریکش مکن که خوش دارد

[...]