کور دل بود به میل انا خیر

دیده نگشاد به خیریت غیر

نیست چون این غرض انجام پذیر

به که گردم ز دعا زمزمه گیر

زان یکی شاه چو شد چاره پذیر

قصه را کرد بر او عرضه وزیر

گفت عاشق که بود کامل سیر

پیش جانان نبرد سجده غیر

آمد آن زمزمه در گوش وزیر

داشت در سینه دلی پند پذیر

برد صد تحفه خدمت سوی پیر

هیچ ازو پیر نشد تحفه پذیر

چربد از مایده کرده خمیر

بر سر خوان شه از شکر و سیر

شب آسایشت از کلک حصیر

گر بود صفحه تن نقش پذیر

صفحه جبهه ات آن لوح منیر

که بود لایح ازان سر ضمیر

گرچه از حیله و مکریم دلیر

حیله ها را شکند حمله شیر

چون توانا شدی از قوت شیر

گشتی از کاسه و خوان قوت پذیر

گاه گشتی به کف نفس اسیر

سر نهادی به در شاه و امیر

آمد از بارگی خویش به زیر

با دلی همچو دل شیر دلیر

نزند دم چو بگوید که بمیر

شود از جام اجل جرعه پذیر

گه کنی جای ز ایوان وزیر

تا شوی از کرمش جایزه گیر

پای بیرون نه ازین دیرین دیر

دل بپرداز ز آویزش غیر

بعد یکچند برآورد نفیر

که فغان از اثر چرخ اثیر

جامی از رنج طلب آمده سیر

بر درت می گذرد دیر به دیر

دامن همت صدیقان گیر

در ره خدمت صدیقان میر

همتی ورز درین کاخ منیر

همچو خورشید ببخش و مپذیر