چون دهد دولت نزدیکی دست

به ادب بایدت از دور نشست

چون ازین دیر فنا رخت ببست

به سراپرده جاوید نشست

نیک زن رخت چو زین خانه ببست

ثمن خانه اش آورد به دست

او هم آنجا به تواضع بنشست

گریه و آه و فغان در پیوست

کسر مخلص ز وی و فتح ز توست

کسر او هست به فتح تو درست

ظلم زور ز زر یافته هست

ظلم را تیغ زراندود به دست

دلت از آز بپرداز که هست

ماهی از آز گرفتار به شست

باشد از خوان جهان تره بست

خوردن بره نیفتد هوست

پشت کبرش که ندیده ست شکست

به لگدکوب تواضع کن پست

کانچه گفت او به ته توبره هست

یا نه بر تو سخن ناسره بست

در صحبت به رخ خلق ببست

فارغ از خلق به خلوت بنشست

که درین دایره دیر شکست

کی بر این طایفه ات باشد دست

شد نبی مژده دهش چابک و جست

که نه گر کهنه عجوزان ز نخست

هر چه در مرتبه از وی پست است

در وصلت به رخ وی بسته ست

چون زنی در کمر صحبت دست

با حریفان کنی آهنگ نشست

ای ز تو ملک و ملک رفته ز دست

شتران فلک از ذوق تو مست

ای می قرب شهت برده ز دست

زین قرابه نشده کس چو تو مست

عمر ثانی آن همچو نخست

کرده در دین سبق عدل درست

آن زمان کش رود این کلک ز دست

یابد این شاخ رطب ریز شکست

هرکه از سر عشق آگاهست

محرم عاشقان درگاهست

با جمال تو میل حور و بهشت

نکند هر که مرد آگاهست

هرکه در بحر ذات فانی شد

[...]