باشد از ناوک هستیت پناه

داردت از خلش عجب نگاه

سر بنه در ره چوگانی شاه

بو که یک بار کند در تو نگاه

شد ز بس چوب چو انگشت سیاه

لیک بر نامد ازو شعله آه

نعمت است این که دلت داشت نگاه

از غم حشمت و اندیشه جاه

یاد کن زانکه نماید ناگاه

پیش روی تو به یک بار دو راه

سوی تو زوست بلا روی به راه

وز بلا عاطفت اوست پناه

بلکه آن پیش دل کارآگاه

نیست جز کنگره افسر جاه

به رخ تازه گل و خشک گیاه

نکند جز به یکی چشم نگاه

با چنین فعل و صفت گر ناگاه

بشنود خارقی از اهل الله

هیچ مانع نگذارد در راه

تا در آن کعبه کند منزلگاه

وان دگر ساده غلامی چون ماه

سوده بر چرخ کله گوشه جاه

منع اغیار کند از در شاه

غیر را در حرمش ندهد راه

در مقامی که کنی قصد گناه

گر کند کودکی از دور نگاه

بر تو باشد نظرش بیگه و گاه

تو کنی در نظرش قصد گناه

گفت در جیب پی توشه راه

نیست دینار زرم جز پنجاه

آمد آن طرفه عرابی از راه

دید آن بدره در آن منزلگاه

پیش چشمش چو شود تیز نگاه

لعب شطرنج بود شاهی شاه

محتشم زاده از نخوت جاه

می خرامید ظریفانه به راه

نیستش چون به سر از کبر کلاه

دارش از خاصیت کبر نگاه

کرد در ساحت آن خانه نگاه

دید شبرنگ غلامی چون ماه