دیشب آن گیل دل‌افروز، که بیمار اویم

اتفاقا به من افتاد گذارش ز قضا

گفت: هان چونی و تی حال به می عشق چه بو؟

گفتمش: هیچ کساواتی مرا کار مبا

من درویش ستم‌دیده چو بیمار توام

[...]

هر کسی را به خدا گرچه خدا داد جزا

«امنا» را «امناهم »، «فسقا» را «فسقوا»

عاشقانند که در بند عهود حقند

وصف ایشان چه توان گفت ز حال «صدقوا»؟

دوست در جلوه گری آمد و قاسم حیران

«کل من حیر فی العشق فقد اتصلوا»

ملک ملک ملاحت، شه خوبان خطا!‏

ریختی خون دل سوخته، بی جرم و خطا

گفتم از ملک ملک شاد شوم، عقلم گفت

به سراپردهٔ سلطان نرسد دست گدا

گرد کوهت چه عجب گر چو کمر می گردم

[...]

چند سوی چمن آیم به هوایت چو صبا

یک ره ای سرو سهی قامت رعنا بنما

به ته کرته نیلی سوی بستان بخرام

تا گل از شوق کند خرقه فیروزه قبا

باغبان کاش کند سوسن و گل فرش رهت

[...]

دی گذشتیم برآن دلبرو گفتیم دعا

قال من انتم قلنا فقراء غربا

فقراییم و عجب آنکه نخواهیم ز تو

هیچ حاجت که تویی در دو جهان حاجت ما

غرباییم و نداریم بجز تو وطنی

[...]

خواجه درمانده فرج است و گرفتار گلو

«فانکحوا» بیش نخوانده ست ز قرآن و «کلوا»

غم ندارد ز گدایی تن غم پرور ما

گو هما سایه دولت مفکن بر سرما

در سفالین قدح و ساغر باده یکی است

غایت این است که از زر نبود ساغر ما

آتش ما چه حدیث است که آبش بکشد

[...]

کس از سرشت بدو نیک خلق آگه نیست

بدان خدای که جان داد خلق عالم را

خدا شناس توان شد بعلم و عقل ولی

بهیچ وجه نشاید شناخت آدم را

آدم از خلد برین دور شد از لذت نفس

[...]

تا نقاب از مه رخسار تو برداشت صبا

یافت از پرتو حسن تو جهان نور و صفا

از تجلی جمال تو دل و جان جهان

مست و لایعقل و شیداست زهی حسن لقا

جز جمالی که بهر لحظه نماید رخ دوست

[...]

یاد دارم که چو آدم شرف خلقت یافت

شد مشرف بقبول و لقد کرمنا

گشت مسجود ملائک ز کمال عزت

کرد در روضه جنت بفراغت مأوا

بی تعب بود میسر همه مقصودش

[...]

دیده گو اشک ندامت شو و بیرون فرما

دیدن دیده چه کار آیدم از دوست جدا

عوض یوسف گم گشته چو اخوان بینید

دیده خوب است به شرطی که بود نابینا

گرچه دانم که نمی‌یابیش ای مردم چشم

[...]

صاحبدلی به مدرسه آمد ز خانقاه

بشکست عهد صحبت اهل طریق را

دل گفت مرا علم لَدُنی هوس است

تعلیمم کن اگر تُرا دست رس است

گفتم میان عالم و عابد چه فرق بود

تا اختیار کردی از آن این فریق را

فتنه ی پیران نه تنها شد که طفل مکتبی

[...]

گفتم که: الف،گفت: دگر؟ گفتم: هیچ

در خانه اگر کس است، یک حرف بس است

گفت آن گلیم خویش برون می برد زموج

وین سعی می کند که بگیرد غریق را

گاه گاه از شرم مردم چشم می پوشم ولی

[...]

از سر کوی تو شبها ره صحرا گیرم

تا بنالم به مراد دل غمناک آن جا

در دریای عبودیت و معبود فنا

ید بیضای امامت علی بن موسا

ما که باشیم که کس جانب ما را گیرد

اینقدر بس که شکست از طرف ما باشد

لب نهادم به لب یار و سپردم جان را

تا به امروز به این مرگ نمرده است کسی