در شب معراج پیش ذوالجلال

مصطفا کرد از خداوند این سئوال

گفت چونی یا علیم و ای عزیز

گفت با بوبکر من چونی تو نیز

خویشتن را پیش درویشان بپز

تانگردی سوخته چون چوب گز

می نباید شد بحمداللّه بزور

همچو فردوسی ز بیتی در تنوز

عاقل آن باشد که عبرت گیرد از

مرگ یاران در بلای محترز

باز منشوری نویسد سرخ و سبز

تا رهند ارواح از سودا و عجز

هین برو جلدی مکن سودا مپز

که نتان پیمود کیوان را بگز

پس به دندان بی‌گناهان را مگز

فکر کن از ضربت نامحترز

نان و آش و شیر آن هر هفت بز

خورد آن بوقحطِ عَوجِ ابن عُز

چند پختی تلخ و تیز و شورگز

این یکی بار امتحان شیرین بپز

هفت سال از سوز عشق جسم‌پز

در بیابان خورده‌ام من برگ رز

شیر نر گنبذ همی‌کرد از لغز

در هوا چون موج دریا بیست گز

چشم شه دو گز همی دید از لغز

چشم آن پایان‌نگر پنجاه گز

گفته من خورشید را کو را مگز

باد را گفته برو آهسته وز

پاکبازان را چه خارا و چه خز؟

گر به رنگی قانعی در خرقه خز

جامه گه ازرق کنی، گاهی سیاه

جامه خود دانی، تو مردم را مرز

آخرت زندان تن خواهد شدن

[...]

در دل صاحب دلان جایی بگیر

رهروان را نیست از رهبر گریز

صحرای دلم عشق تو شورستان کرد

تا مهر کسی دگر نروید هرگز

ور پای گریختن نداری باری

دستی زن و در دامن عزلت آویز

حمد گفتی، کو نشان حامدون

نی برونت را اثر نی اندرون

رو ملاف از مشک کان بوی پیاز

از دم تو می کند مکشوف راز

خواجه را بردند با رقص و رجز

فوج رندان تا دکان آش پز

هر دو عالم قیمت خود کرده‌ای

نرخ بالا کن که ارزانی هنوز