باقیات الصالحات آمد کریم

رسته از صد آفت و اخطار و بیم

از برای امتحان خوار و یتیم

لیک اندر سر منم یار و ندیم

باز سوگندان بدادش کای کریم

گیر فرزندان بیا بنگر نعیم

سغبهٔ صورت شد آن خواجهٔ سلیم

که به ده می‌شد بگفتاری سقیم

بوی بر از جزو تا کل ای کریم

بوی بر از ضد تا ضد ای حکیم

اژدهایی مرده دید آنجا عظیم

که دلش از شکل او شد پر ز بیم

گفت فرعونش چرا تو ای کلیم

خلق را کشتی و افکندی تو بیم

آن زمان که خفته باشد آن حکیم

آن عصا را قصد کن بگذار بیم

چون تجلی کرد اوصاف قدیم

پس بسوزد وصف حادث را گلیم

نظم و تجنیس و قوافی ای علیم

بندهٔ امر توند از ترس و بیم

گشت استا سست از وهم و ز بیم

بر جهید و می‌کشانید او گلیم

سجده کردند و بگفتند ای کریم

دور بادا از تو رنجوری و بیم

بود درویشی بکهساری مقیم

خلوت او را بود هم خواب و ندیم

گر ببینی خواب در خود را دو نیم

تن‌درستی چون بخیزی نی سقیم

از کلیم حق بیاموز ای کریم

بین چه می‌گوید ز مشتاقی کلیم

یعنی ای شاهان شفاعت کین لئیم

سخت در گل ماندش پای و گلیم

هم شب و هم ابر و هم موج عظیم

این سه تاریکی و از غرقاب بیم

ای عظیم از ما گناهان عظیم

تو توانی عفو کردن در حریم

از کی این سو می‌گریزی ای کریم

نه پیت شیر و نه خصم و خوف و بیم

بی نصیب آیی از آن نور عظیم

بسته‌روزن باشی از ماه کریم