آزمودم من هزاران بار بیش

بی تو شیرین می‌نبینم عیش خویش

گو بران بر جان مستم خشم خویش

عید قربان اوست و عاشق گاومیش

چون نه شیری هین منه تو پای پیش

کان اجل گرگست و جان تست میش

دشمنی داری چنین در سر خویش

مانع عقلست و خصم جان و کیش

چون ببیند کاله‌ای در ربح بیش

سرد گردد عشقش از کالای خویش

جمله اجزای جهان زان حکم پیش

جفت جفت و عاشقان جفت خویش

که شما پروانه‌وار از جهل خویش

پیش آتش می‌کنید این حمله کیش

تیزچشم آمد خرد بینای پیش

که خدایش سرمه کرد از کحل خویش

از کمال حزم و سؤ الظن خویش

نه ز نقص و بد دلی و ضعف کیش

بنده می‌نالد به حق از درد و نیش

صد شکایت می‌کند از رنج خویش

بر سوم پایه عمر در دور خویش

از برای حرمت اسلام و کیش

می‌کنم لا حول نه از گفت خویش

بلک از وسواس آن اندیشه کیش

دید از دورش که آن تسلیم کیش

تلخش آمد فرقت آن تخت خویش

من عصاام در کف موسی خویش

موسیم پنهان و من پیدا به پیش

در مکن در کرد شلغم پوز خویش

که نگردد با تو او هم‌طبع و کیش

چون شکسته‌دل شدی از حال خویش

جابر اشکستگان دیدی به پیش

چون شیاطین با غلیظیهای خویش

واقف‌اند از سر ما و فکر و کیش

که بود افتاده بر ره یا حشیش

لایق سیران گاوی یا خریش

چشم بستی گوش می‌آری به پیش

تا نمایی زلف و رخسارهٔ به تیش

عالمم من لیک اندر فن خویش

فن من جز حرف و صوتی نیست بیش