لیک یکتا هر یکی بر ناگزیر

وین نشان واحد است اندر کثیر

لا اله الاّ الله این است ای فقیر

که جز آن واحد نبینی زین کثیر

جای شکر آن همه اکرام و خیر

حب او دادی گرفتی حب غیر

شرط عدل آن است در اکل ای فقیر

که نگردد زو قوی نفس شریر

زآنکه باید داد از شهد و شعیر

نیک قسمت بر یتیم و بر فقیر

داری ار ده من ز گندم یا شعیر

هست واجب بر زکاتش بر فقیر

یعنی آن را اهل دین دانند خیر

وانتسابش بر تو باشد نی به غیر

حق دهد هم جان و هم نان ای فقیر

رو به وی کن جز ز وی چیزی مگیر

بنده را چون بیند آن خلاّق خیر

دارد از حاجت به کف دامان غیر

غافل از آنکه ندارد مال غیر

از برای هیچ کس یک ذرّه خیر

ور نه خواهی بود در چنگش اسیر

خویش را با دستِ پر سازی فقیر

خانۀ دل را تو پردازی ز غیر

که نداری عجز بر افعال خیر

کز چه باید بود در تمکین پیر

عشق بندد راه وسواس ای فقیر

گو به نزد ماست آن ذنبی کبیر

ماندن از راه است و کفر آن ناگزیر

خَمر و میسر را گناهی دان کبیر

مردمان را زآن بود نفعی کثیر

از شما پیشی است در اعمال خیر

خیر آری پیش خیر آید به سیر

تا نگیری کینه در دل با فقیر

من از آن خرمن نخواهم یک شعیر

مادران باید که می بدهند شیر

تا دو سال اولاد خود را ناگزیر

رزق و پوشش تا دهد بر طفل شیر

شایدش، مرد ار غنی است ار فقیر

ور که مطلق نیست آن زن در سریر

بهرة خود گیرد او نی بهر شیر