پندهای مولوی را در پذیر

گوش جان بگشا به تضمین صغیر

بارش ار می‌بارد از ابر مطیر

خار و خس از ناودانها بازگیر

لحظه‌ئی بگذشت گفتش ای فقیر

خیز و از همسایگان مقیاس گیر

لاجرم اطراف خم را، کرد سیر

دید پای خمره، جای پای غیر

عادت ما این بود، بر ما مگیر

نه کمان آسایشی دارد، نه تیر

زد گره در دامن آن گندم، فقیر

شد روان و گفت کای حی قدیر

مایه را دزدید و نانم شد فطیر

جای نان، سنگش ده، ای رب قدیر

حرف ظالم، هر چه گوید می‌پذیر

هر چه از مظلوم میخواهی بگیر